Ο ποιητής αρχίζει τη συγγραφή του Μεγάλου Ανατολικού την επαύριον της τραγικής περιπέτειας του 1944, όταν τον έσυρε η σταλινική ΟΠΛΑ όμηρο στα Κρώρα, εντελώς παράλογα, παρά την αθωότητά του, μόνο και μόνο για το όνομά του, τη μεγαλοαστική του καταγωγή. Το φοβερότερο γι’ αυτόν ήτανε ότι υπέφερε στα χέρια ανθρώπων που, κατά κάποιον τρόπο, συνδέονταν ή αναφέρονταν στο δικό του όραμα μιας αταξικής κοινωνίας. Από νωρίς ο Εμπειρίκος είχε προσχωρήσει στον Μαρξισμό και είχε τροτσκιστικό προσανατολισμό, όπως μαρτυρούν, συν τοις άλλοις, και ο Ο. Ελύτης και ο Ν. Βαλαωρίτης. Τα Κρώρα σημαδεύουν μία βίαιη τραυματική αποκοπή του από τον Μαρξισμό. Αλλά ο Εμπειρίκος δεν έγινε ένας ακόμα «πρώην αριστερός», ένας αποστάτης. Η στροφή του στη μακρόχρονη ποιητική ναυπήγηση του Μεγάλου Ανατολικού ενός πλωτού κολοσσού που ταξιδεύει προς έναν Νέο Κόσμο κουβαλώντας όλους τους ερωτικούς πόθους των ανθρώπων και το όραμα μιας αταξικής Ουτοπίας αντάξιας ενός Σαλρ Φουριέ αποτελούσε ταυτόχρονα την επεξεργασία του πένθους των Κρώρων, την υπέρβαση του τραύματος της Ιστορίας και την ανασύνθεση του προτάγματος της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης