ΒΕΑΚΗΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ (1884 - 1951)
| «...Μισώ τα τυραννικά καθεστώτα, το φασισμό και τη βία. Πιστεύω ότι ο ιμπεριαλισμός οδηγεί και διαιωνίζει την αλληλοσφαγή των εθνών». | |
Ο «καλύτερος βασιλιάς Ληρ» του παγκοσμίου θεάτρου γεννήθηκε στον Πειραιά. Το 1901 μπήκε στη σχολή του Βασιλικού θεάτρου ανάμεσα τους 5 πρώτους, μετά από διαγωνισμό. Διέπρεψε σε σαιξπηρικούς κυρίως ρόλους (Ριχάρδος Γ΄, Βασιλιάς Ληρ) και θεωρείται ως ο πατριάρχης του ελληνικού θεάτρου. Το καλλιτεχνικό του μέγεθος δεν εμπόδισε το μεταξικό καθεστώς από το να τον εκβιάσει και να προσπαθήσει να τον μειώσει καλλιτεχνικά. Το 1941, ο Αιμίλιος Βεάκης αποχωρεί από το Εθνικό Θέατρο και οργανώνεται στο ΕΑΜ. Εγκαταλείπει την Αθήνα, μαζί με την οικογένειά του και
καταφεύγει στα Δερβενοχώρια. Εκεί δίνει παραστάσεις, μαζί με ελασίτες αντάρτες και με τους κατοίκους του χωριού. Επιστρέφει στην Αθήνα, μετά την απελευθέρωση, και συμμετέχει στον εαμίτικο θίασο «Ενωμένοι καλλιτέχνες», με τον οποίο και ανεβάζει τον «Ιούλιο Καίσαρα», απορρίπτοντας το Εθνικό. Η άρχουσα τάξη δεν του συγχώρεσε ποτέ την επιλογή του: δύο φορές μέσα στην ίδια θεατρική σαιζόν, ένοπλοι μπράβοι χειροδικούν εναντίον του, την ώρα της παράστασης. Τον ανακρίνουν, τον απολύουν από τη θέση του καθηγητή της Δραματικής Σχολής. Η κόρη του, Μαίρη, βρίσκεται στην εξορία, ο γιος του, Γιάννης, στη Ρουμανία, με απαγόρευση επιστροφής. Ο Βεάκης, καταρρακωμένος ηθικά, αποσύρεται από τη σκηνή. Το 1948, απολύεται και από τη θέση του καθηγητή, στο Ωδείο Αθηνών. Ζει μέσα σε απελπιστική φτώχεια. Επανέρχεται για λίγο στη σκηνή το 1949, ενώ προφταίνει να πρωταγωνιστήσει και σε μια από τις πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, στη «Φωνή της καρδιάς» του Γιώργου Τζαβέλλα. Μέσα από την ταινία αυτή, μπορούν οι νεώτερες γενιές να δουν ένα δείγμα του μέγιστου ταλέντου του.